بررسی تطبیقی سفال های کرمان و مشهد در دوره صفوی و میزان تأثیر آن ها از هنر چینی

هنر سفالگری دورۀ صفوی همچون دیگر هنر های این دوره شاهد بالندگی و پویایی بسیاری بوده است. در مراکز متعددی در این دوره سفال های ممتازی از زرین فام وکوباچی و«سفید وآبی» گرفته تا سلادون و گمبرون پدید آمده است. در این میان از دو شهرکرمان و مشهد سرامیک های بسیاری به جا مانده است. این پژوهش که با روشی توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و مکتوب انجام شده است با آگاهی به اینکه کرمان و مشهد در پیشینۀ سفالگری ایران و اوج درخشش دوره های گذشته (سلجوقی و ایلخانی) نام های بزرگی نبوده اند در پی پاسخ به این پرسش است که مهمترین ویژگی های سفال دورۀ صفوی از نظر فرم، رنگ، لعاب و کاربرد آن در این مراکز چیست و میزان تأثیرپذیری آن از سفالگری چینی تا چه اندازه است؟ دو شهر کرمان و مشهد در دورۀ اوج هنرهای صفوی سهم بزرگی در سفالگری دورۀ صفوی دارند. سفالینه های مشهد این تأثیرات چینی را در نقوش و کیفیت ساخت بیشتر بازتاب می دهند و در سفال های کرمان شاهد تنوع بیشتری در فرم، نقش، رنگ و لعاب سفال های تولید شده هستیم. این دو شهر با توجه به تنوع زیاد آثار سفال و سرامیک برجای مانده از آن ها می توانند نمایندۀ سفالگری دورۀ صفوی باشند.